Vuurschepenrace - "Schoenen of laarzen"

Het Rotterdam Offshore Racing Team (ROST) pakte eind mei de line honours in de Vuurschepenrace 2017. Het was voor de meeste crewleden hun eerste offshore-wedstrijd. Gabriëla Ververs was daar één van.

In de kuip van de Ker 46 ontstaat een felle discussie over welke type schoeisel de voorkeur krijgt voor de 140 mijl lange offshore van Scheveningen naar Harwich. De voorstanders van normale schoenen beroepen zich op het feit dat de thermometer zowat uit zijn voegen barst met waarden van ver boven de 30 graden. De meer ervaren zeezeilers opperen het gebruik van warme zeillaarzen. Offshore-zeilen in het vroege voorjaar betekent over het algemeen koude nachten. Al snel ontstaat er een vijandige verdeling binnen het team.

Het is niet koud en de wind is matig. Een behaaglijk begin van de jaarlijkse Vuurschepenrace van Scheveningen naar Harwich. Samen met de North Sea Race dé langeafstandswedstrijd van het Nederlandse zeilcircuit. De meeste deelnemers gebruiken beide races als voorbereiding op de inshore North Sea Regatta maar voor de Ker 46 van het ROST is het tevens een training voor de Fastnet Race die in augustus van start gaat.

Nog voor het passeren van het havenhoofd krijgen de meer ervaren rookies gelijk. Met een diepe zucht valt de boeg van de Ker in een golfdal. Liters buiswater kletteren over het voordek. Voordekker Tom krijgt de volle laag. Beteuterd kijkt hij naar zijn doorweekte zeilschoenen, die de komende achttien uur niet meer drogen. De zeillaarzen dragende crewleden kunnen een glimlach niet onderdrukken.

“Waar is de kaasplank,” grapt schipper Gerd-Jan Poortman terwijl hij de boot om de laatste boei voor de Nederlandse kust stuurt. Teamlid Daan schiet uit de reling en zakt af naar binnen om de rosé koud te leggen. Door de kuip schalt een luid gelach. Gerd-Jan doelde op een van onze concurrent, en niet om een werkelijke kaasplank en rosé.

Het waait stevig. Gerd-Jan heeft het hele team in de reling gejaagd. Eten doen we zittend in de reling. Om de beurt komen de zakken gevriesdroogd eten naar boven. Na het eten wordt het steeds stiller aan boord. Ogen draaien weg en de slapende Floris B kopt meerdere malen het draad van de reling. Gabriëla – a.k.a. het ‘tosti-ijzer’ – hangt in een enigszins vreemd vorm over de onderste relingdraad. Tegen twee uur ’s nachts houdt de wind het voor gezien. In shifts wordt de reling verruilt voor de zachte zeilzakken onderdeks.

Moe maar voldaan zeilen we de volgende dag als eerste over de finish. Na het afspoelen en opruimen van de boot vertrekken we naar het pittoreske dorpje Ipswich. Bier schuimt uit de bekende pints. Met de line honours op zak bereiden we ons mentaal voor op de North Sea Race.